Kim jestem?

Zatrzymaj się. Przestań na chwilę pędzić. Posłuchaj bicia swojego serca i ze spokojem postaraj się odpowiedzieć na pytanie: Kim jestem?

Co przywiało Cię w ten punkt na mapie życia? Co Cię zdefiniowało? Czy dalej masz kontrolę nad tym dokąd zmierzasz? Naprawdę tak jest?

Może to dla Ciebie jeszcze zbyt rudne zadanie, pomogę, powiem Ci czego tak naprawdę obawiam się ja.

Codziennie dochodzą do mnie takie myśli o tym i w dużej mierze to mnie definiuje. Myślę o zdrowiu, moim ale przede wszystkim mojej rodziny. Co będzie z naszymi dziećmi które codziennie narażone są na chemiczne konsekwencje jedzenia jakie serwuje nam rzeczywistość. Ja miałam to szczęście że wychowałam się w świecie bez takiej ilości chemii, oni nie mają tyle szczęścia. Mam obawy dotyczą utraty zdrowia, poważnych chorób, niepełnosprawności i utraty zdolności do normalnego funkcjonowania. 

Codziennie słyszę o tym że kolejna moja znajoma dostała raka. Lękam się o siebie i bliskich, boję się śmierci bo nie do końca radzę sobie ze stratami. Jestem tylko człowiekiem, choć na co dzień staram się absolutnie tego nie okazywać. Obawiam się, że mój styl życia może być nieodpowiedni i coraz częściej martwię się konsekwencjami związanymi z niezdrowymi nawykami, takimi jak złe odżywianie, brak aktywności fizycznej oraz nadużywanie substancji chemicznych, tyle mówi się o tym co jemy. Jestem świadoma.

Zanieczyszczenie środowiska również budzi moje obawy. Niepokoję się negatywnym wpływem smogu, toksycznych substancji czy skażenia wody na moje zdrowie. Ponadto, niepokoi mnie dostęp do odpowiedniej opieki medycznej, zarówno z powodu niedostępności, jak i wysokich kosztów leczenia. Często stresuję się i czuję wyczerpanie emocjonalne i fizyczne, co może prowadzić do problemów zdrowotnych. W sumie to źle napisałem, nie „może” to doprowadziło mnie do pierwszych problemów ze zdrowiem. Stres.

Niepokój wywołuje we mnie także myśl o starzeniu się i utracie sprawności. Niepewność związana z utratą zdolności fizycznych i umysłowych wraz z procesem starzenia się budzi moje obawy. Codziennie widzę nieskończenie dużo starych ludzi. Łudzę się że cały czas jestem młoda, przecież czuję się młodo. Nieustannie zastanawiam się nad równowagą między pracą a życiem osobistym, czasem czuję się wyczerpana i realnie zaczynam się bać problemów zdrowotnych i negatywnych konsekwencji dla mojej jakości życia.

Inne moje obawy obejmują strach przed odrzuceniem społecznym, samotnością, brakiem akceptacji i trudnościami w nawiązywaniu bliskich relacji. Choć mam konto na portalu społecznościowym, to mam pełną świadomość tego że to w dużej mierze wyimaginowany świat który stworzony jest na potrzeby znajomych znajomych i jeszcze innych znajomych. Czy ja rzeczywiście ich znam? Obawiam się konfliktów, kłótni, negatywnych reakcji i nieprzyjemnych sytuacji interpersonalnych. Do tego boję się wojny. Nawet nie chcę myśleć co byśmy mieli zrobić jak wojna rozlała by się na mój kraj. Odsuwam te myśli choć powracają. 

Obawy pojawiają się również w związku ze zmianami, które wiążą się z nieznanym, utratą kontroli, trudnościami adaptacyjnymi i koniecznością dostosowania się do nowych sytuacji. Wiem, że powinnam być superbohaterką ale jestem… Czasem jestem sama, choć w pokoju obok jest mąż i dzieci. Nie mówię im o moich obawach, a ja się boję. Boję się utraty pracy, braku stabilności finansowej i trudności związanych z poszukiwaniem nowej pracy. Mamy kredyt na mieszkanie, raty rosną od dwóch lat. Finalnie boję się także odrzucenia, rozpadu relacji, samotności pomimo tego że codziennie otaczają mnie setki ludzi.

Taka jestem ja. Jaka jesteś ty? Odpowiesz na to pytanie? Jakie obawy masz ty?

A miało być tak pięknie.

Ja, mój partner, moja rodzina, stabilizacja.  Nie macie wrażenia, że mimo tego co już udało się wam osiągnąć żyjecie w jakiejś bańce trochę wyizolowani społecznie? Ludzie tacy jak my mogą doświadczać presji związanej z ich pozycją społeczną lub mieć trudności w nawiązywaniu prawdziwych i autentycznych relacji. Bo kto jest kim w dzisiejszym świecie? Ja dodatkowo mam wrażenie, że świat próbuje mnie ograbić z tego co udało mi się tak ciężko wypracować. 

Też masz takie uczucie? Zjada mnie stres i presja życia. Wiem, że osoby takie jak ja często muszą radzić sobie z różnymi stresorami i presją związaną z życiem, pracą, biznesem czy aspiracjami społecznymi. Niemniej chcę kiedyś odpocząć. 

Należy mi się to. Chcę by świat mnie zauważył i posłuchał mnie. Chcę by wiedział jakie są moje potrzeby. Też tak masz?